Παρουσία του Πρέσβη της Μεγάλης Βρετανίας John Kittmer, ο οποίος συνοδευόταν από τον ακόλουθο Άμυνας Πλοίαρχο Richard Blackwell, του Πρέσβη της Αυστραλίας John Griffin, τον οποίο συνόδευε ο ακόλουθος Άμυνας Πλοίαρχος Raymond Leggatt, καθώς και δεκαμελούς φρουράς τελετουργιών των Ενόπλων Δυνάμεων της Αυστραλίας, πραγματοποιήθηκε σήμερα, Τρίτη 24 Μαΐου 2016, η τελετή για την 75η επέτειο της Μάχης της Καλαμάτας.
Στην τελετή παρέστη πλήθος κόσμου και, μάλιστα, δεκάδες Βρετανοί, απόγονοι των μαχητών που έλαβαν μέρος στη Μάχη της Καλαμάτας το 1941, καθώς και δύο βετεράνοι της Εκστρατείας στην Ελλάδα το 1940/1941, ο Jock Watt, που κατόρθωσε και από την Καλαμάτα δραπέτευσε στην Κρήτη και ο Frank Gill, Πρόεδρος της Αδελφότητας των Απομάχων, ο οποίος αιχμαλωτίσθηκε το 1941 από τους Γερμανούς, αμφότεροι 97 ετών σήμερα. Επίσης, για πρώτη φορά παρέστησαν Ισραηλινοί απόγονοι μελών του Σώματος των Σκαπανέων της Παλαιστίνης, των οποίων οι πρόγονοι – μέλη του Βρετανικού Εκστρατευτικού Σώματος το 1941 – αιχμαλωτίσθηκαν από τους Γερμανούς κατά εκατοντάδες στην Καλαμάτα πριν 75 χρόνια.
Υπενθυμίζεται ότι πρόκειται για την τελευταία μάχη στην ηπειρωτική Ελλάδα, που έδωσαν στις 28 και 29 Απριλίου 1941 οι Συμμαχικές δυνάμεις, κατά των Γερμανικών δυνάμεων που προήλαυναν, προωθούμενες με μεγάλη ταχύτητα. Η μάχη αυτή δόθηκε στην Καλαμάτα και, με ιδιαίτερη ένταση, στην Παραλία.
«Η ΚΑΛΑΜΑΤΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ»
Στην τελετή, που διενεργήθηκε στο μνημείο, το οποίο βρίσκεται στο νότιο άκρο του Δημοτικού Πάρκου Σιδηροδρόμων, την εισαγωγική ομιλία πραγματοποίησε η Janet Parkin, Γραμματέας της Αδελφότητας των Απομάχων της Ελληνικής Εκστρατείας του 1941, η οποία ανέφερε τα εξής:
«Εξοχώτατοι, κύριε Δήμαρχε, πολιτικές και στρατιωτικές αρχές της Καλαμάτας, δημοτικοί σύμβουλοι, κυρίες και κύριοι, φέρνω χαιρετισμούς προς όλους από την Αδελφότητα των Απομάχων της Ελληνικής Εκστρατείας 1941.
Είμαι πράγματι πολύ χαρούμενη που και πάλι βρίσκομαι στην Καλαμάτα σήμερα, για αυτή την πλέον ιστορική ευκαιρία να τιμήσουμε την 75η επέτειο της Ελληνικής Εκστρατείας του 1941. Όταν επανερχόμαστε στην Καλαμάτα είναι σαν να ερχόμαστε στο δεύτερο σπίτι μας – μας κάνετε πάντοτε να αισθανόμαστε τόσο ευπρόσδεκτοι. Έχουμε πολλούς φίλους εδώ σ΄ αυτήν την πόλη και πάντοτε είναι ωραίο να τους βλέπουμε ξανά – ειδικά «τον άνθρωπό μας στην Καλαμάτα», το Νίκο Ζερβή, έναν πολύ αγαπητό φίλο του αειμνήστου πατέρα μου και έναν πολύ αγαπητό φίλο της Αδελφότητας. Ο Νίκος έχει παραστεί σε καθεμιά από αυτές τις τελετές κατά τα τελευταία 25 χρόνια.
Είμαστε εξαιρετικά υπερήφανοι και χαρούμενοι διότι η αποτελούμενη από 34 μέλη ομάδα μας από το Ηνωμένο Βασίλειο περιλαμβάνει δύο 97χρονους απομάχους της Εκστρατείας: τον κ. Φρανκ Γκιλ, ο οποίος υπηρέτησε στο Βασιλικό Σώμα Μηχανικού και υπήρξε αιχμάλωτος πολέμου και τον κ. Τζοκ Ουάτ του 3ου Βασιλικού Συντάγματος Τεεθωρακισμένων, ο οποίος κατόρθωσε να δραπετεύσει στην Κρήτη και μας τιμά ως ένας εκ των σημαιοφόρων μας σήμερα. Ο Φρανκ θα απευθυνθεί σε σας λίγο αργότερα.
«ΚΡΑΤΟΥΝ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΖΩΝΤΑΝΗ»
Έχω την ευχαρίστηση να πω ότι η ομάδα μας περιλαμβάνει, επίσης, γιους, θυγατέρες και εγγόνια των απομάχων. Είναι πολύ σημαντικό ότι οι διάδοχες γενεές των μετασχόντων στην Ελληνική Εκστρατεία κρατούν τη μνήμη ζωντανή και καθιστούν βέβαιο ότι οι θυσίες που έγιναν από αυτούς τους γενναίους άνδρες το 1941 δεν θα ξεχαστούν. Ο αείμνηστος πατέρας μου, Έντουιν Χόρλινγκτον, ιδρυτής της Αδελφότητας, θα ήταν απόλυτα ευχαριστημένος, για να μην πω εξαιρετικά υπερήφανος, εάν γνώριζε ότι τόσο πολλοί άνθρωποι είναι συγκεντρωμένοι σήμερα για αυτή την εξαιρετικά σημαντική επέτειο.
Είναι εξαιρετικά ευχάριστο το γεγονός να έχω τη δυνατότητα να υποδεχθώ για πρώτη φορά μία ομάδα εννέα ανθρώπων, η οποία αντιπροσωπεύει οικογένειες των Εβραίων Σκαπανέων του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και πρώην αιχμαλώτων πολέμου. Περί τους 1.500 Εβραίοι Σκαπανείς από την Παλαιστίνη συνελήφθησαν αιχμάλωτοι πολέμου στην Καλαμάτα τον Απρίλιο του 1941, μεταξύ των πολλών άλλων συμμάχων δυνάμεων που δεν τα κατάφεραν να φτάσουν εγκαίρως στα πλοία, τα οποία θα τους μετέφεραν. Καλωσορίσατε Ταλυά και λοιποί Σκαπανείς. Επίσης, είναι ωραίο να βλέπω τουλάχιστον δύο Αυστραλούς, οι οποίοι ήλθαν στην Καλαμάτα αφού παρακολούθησαν τις εκδηλώσεις για τη Μάχη της Κρήτης.
Πρέπει να ευχαριστήσω τον Πλοίαρχο Ρίτσαρντ Μπλάκγουελ, το Βρετανό Ακόλουθο Άμυνας στην Αθήνα, για την υποστήριξή του και τη βοήθεια του και επίσης αποτίνω φόρο τιμής στην αδιάπτωτη, συνεχιζόμενη υποστήριξη της κοινότητας των Βρετανών εδώ στην Καλαμάτα - ξέρετε ποιοι είστε!
Τελικά, κύριε Δήμαρχε, οι ευγνώμονες ευχαριστίες μας σε σας, στους δημοτικούς συμβούλους και στους ανθρώπους αυτής της υπέροχης πόλης για τη συνεχιζόμενη υποστήριξή σας και για την οργάνωση αυτής της σημαντικής ετήσιας τελετής μνήμης. Είμαστε πράγματι βαθιά ευγνώμονες. Σας ευχαριστούμε».
ΕΠΙΜΝΗΜΟΣΥΝΗ ΔΕΗΣΗ
Στο πλαίσιο της τελετής αναπέμφθηκε από Ιερέα της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας επιμνημόσυνη δέηση για την ανάπαυση των ψυχών των Ελλήνων και φιλελλήνων πεσόντων κατά τη μάχη της Καλαμάτας.
Ο ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ FRANK GILL
Στη συνέχεια, μίλησε ο Πρόεδρος της Αδελφότητας των Απομάχων της Ελληνικής Εκστρατείας 1940-1941 Frank Gill, που πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Γερμανούς το 1941 στην Ελλάδα, ο οποίος ανέφερε τα εξής:
«Καλημέρα και καλώς ήλθατε, είναι ωραίο να βλέπω ένα τόσο μεγάλο πλήθος στην 75η επέτειο της καταστροφικής εκστρατείας του Απριλίου 1941, εδώ στην ηπειρωτική Ελλάδα. Είναι παρόντες εδώ ορισμένοι άνδρες που γνωρίζουν γιατί χρησιμοποιώ τον όρο «καταστροφική», αλλά προς χάρη εκείνων που δεν γνωρίζουν θα εξηγήσω.
Πολλά χρόνια μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, έλαβα ένα έγγραφο που είχε την επιγραφή «Μάχη της Ελλάδος» και το οποίο ανέλυε λεπτομερώς τι συνέβη πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη μάχη. Έλαβα επίσης ορισμένα στατιστικά στοιχεία ως ακολούθως: Οι Βρετανοί και η Κοινοπολιτεία είχαν 270.000 άνδρες εδώ στην ηπειρωτική Ελλάδα, οι Γερμανοί 700.000 άνδρες. Οι Βρετανοί και η Κοινοπολιτεία 100 τεθωρακισμένα, οι Γερμανοί 1.200. Οι Βρετανοί και η Κοινοπολιτεία 200 – 300 αεροσκάφη, οι Γερμανοί 600 αεροσκάφη.
Κανείς δεν πάει στο στρατό για να πεθάνει, πάνε για να υπερασπιστούν (την πατρίδα), παρόλα αυτά όμως όταν κανείς αναλύει αυτούς τους αριθμούς, αντιλαμβάνεται πώς συνέβη να χάσουμε τόσο πολλούς άνδρες σε τόσο λίγο χρόνο.
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΕΛΕΤΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ
Ερχόμαστε εδώ στην Καλαμάτα αρκετά χρόνια για να μοιραστούμε τις σκέψεις μας και να θυμηθούμε αυτούς που πέθαναν. Πέρα στην Αγγλία έχουμε ένα χώρο στο εθνικό μνημείο του Arboretum, που βρίσκεται στην περιοχή του Staffordshire, το οποίο εγκαθιδρύθηκε από το ιδρυτικό μέλος της Αδελφότητάς μας Edwin Horlington. Ήταν υπεύθυνος για το σχεδιασμό αυτού του μνημείου, γνωστού ως το Ελληνικό Άλσος, που περιβάλλεται από δένδρα και έχει έναν ελληνικό βωμό. Έχουμε έναν Ορθόδοξο ιερέα μαζί με το ποίμνιό του, που πραγματοποιεί την επιμνημόσυνη δέησή μας κάθε Σεπτέμβριο. Τούτο σημαίνει ότι κάθε χρόνο έχουμε δύο δημόσιες τελετές – μία εδώ στην Καλαμάτα και μία στην Αγγλία. Λέμε τις λέξεις «Θα τους θυμόμαστε» αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Για μένα προσωπικά, μπορώ να σας πω τα αποτελέσματα που έχει. Εάν είμαι στο σπίτι και κάθομαι ήσυχα μόνος μου, αμέσως έρχεται στο νου μου και στην καρδιά μου αυτό που συνέβη σε τόσο πολλά μέλη της μονάδας μου και μπορώ ακόμα να ακούω μερικούς να φωνάζουν «βοηθήστε με, βοηθήστε με, παρακαλώ βοηθήστε με». Άλλους μπορώ να τους δω να κείνται, χωρίς ήχο, χωρίς θόρυβο, χωρίς κίνηση. Όλοι ήταν νεκροί και αυτή η ανάμνηση μπορεί να συμβεί πολλές φορές.
Παρόλο που συνέβη 75 χρόνια πριν, ακόμη με επηρεάζει και όταν έρχομαι στην Καλαμάτα, εάν βρω την ευκαιρία, προσπαθώ και πηγαίνω στο Πολεμικό Κοιμητήριο του Φαλήρου, στον παραλιακό δρόμο στην Αθήνα. Πηγαίνω στους τάφους των συστρατιωτών από τη μονάδα μου και παίρνω μαζί μου ξύλινους σταυρούς με παπαρούνες πάνω τους και τοποθετώ τους σταυρούς σε καθέναν από τους τάφους και τους λέω ήσυχα δυο λόγια. Τότε γυρνώ το κεφάλι μου και βλέπω 8, ναι 8, πολύ μεγάλες αναμνηστικές πλάκες και μπρός και πίσω σε καθεμιά από αυτές τις 8 βρίσκονται τα ονόματα εκείνων των ανδρών που δεν έχουν γνωστό τάφο. Προχωρώ και σταματώ στον αναμνηστικό λίθο υπ’ αριθμόν 4 και κοιτώ στην κορυφή και βλέπω εκεί περισσότερα ονόματα από τη μονάδα μου και σκέφτομαι πόσο τρομερά λυπηρό είναι για τις οικογένειες, τους συγγενείς, τους φίλους που δεν μπορούν να επισκεφθούν έναν τάφο και να πουν δυο λόγια στο χαμένο μέλος της οικογένειας ή το συνάδελφο – να μην μπορείς να πεις μια ή δυο προσευχές στον τάφο πρέπει να είναι τόσο λυπηρό.
ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ «ΜΕ ΤΑ ΦΑΝΤΑΡΙΑ»
Υπάρχουν πολλές ιστορίες που θα μπορούσαν να ειπωθούν και θα ήθελα να διηγηθώ μία που συνέβη τις πρώτες μέρες όταν η μονάδα μου άφησε τη Σκωτία με το πλοίο Capetown Castle, μη γνωρίζοντας πού κατευθυνόμαστε, αλλά έτσι γινόταν τότε. Σταματήσαμε στο Γιβραλτάρ και στη Σιέρα Λεόνε και μετά από μερικές εβδομάδες φτάσαμε στην Ελλάδα και ένα απόγευμα ήπια ένα ποτό με ένα λοχία από τη μονάδα μου. Κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας, είπε ότι δεν χρειαζόταν να έλθει σ’ αυτό το ταξίδι. Όταν ρώτησα γιατί, είπε ότι του είχαν προσφέρει τη θέση εκπαιδευτή ασκήσεων στο στρατόπεδο Τσέστερ, αλλά απέρριψε την πρόταση γιατί ήθελε να είναι «με τα φαντάρια». Συνέχισε λέγοντας: «Εάν δεις ποτέ τη γυναίκα μου μην της το πεις, εντάξει;». Ήξερα ότι ζούσε στο Λίβερπουλ, όχι όμως ακριβώς πού, ούτε γνώριζα τη γυναίκα του. Λίγο καιρό αργότερα, με πήγαν με καροτσάκι σε ένα υπόγειο νοσοκομείο κάπου στην Αθήνα, γεμάτο τραυματίες. Καθώς με έβαζαν μέσα, εκεί σε ένα φορείο ήταν ο λοχίας, κατάχλωμος, με σφαίρες στο στήθος και στο λαιμό του. Τα βλέματά μας συναντήθηκαν, αλλά δε μιλήσαμε. Πέθανε το επόμενο πρωινό κι αυτό παραμένει κολλημένο στο μυαλό μου, ιδιαίτερα εξαιτίας αυτού που είπε σχετικά με τη γυναίκα του.
Όταν κοιτάξεις πίσω και σκεφτείς αυτούς τους νέους άνδρες, περιλαμβανομένου εμού, που πριν τον πόλεμο συνήθιζαν να χαίρονται, να γελούν και να μοιράζονται ένα ποτό, ήταν πολύ ωραία. Αλλά τώρα, κάθε φορά που σκεπτόμαστε το παρελθόν, αυτό που έρχεται στο νου είναι ότι αυτοί έφυγαν και εσύ είσαι ακόμα εδώ. Δεν μπορώ να πω περισσότερα σχετικά με το τι θεωρώ ότι είναι συμφορά.
ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Θα ήθελα να πω κάτι σχετικά με τις ελληνικές δυνάμεις. Οι Ιταλοί αποφάσισαν να εισβάλουν στην Ελλάδα, κάτι που έκαναν από την αλβανική μεθόριο, την οποία διέσχισαν, προήλασαν, αλλά όταν οι Έλληνες επέλεξαν να στείλουν τις δυνάμεις τους πάνω στα βουνά, σύντομα ανάγκασαν τους Ιταλούς να υποχωρήσουν πίσω από τα σύνορα, παίρνοντας ένα μέρος από εκείνη τη χώρα (την Αλβανία). Όπως εμείς, ήταν πολύ λιγότεροι από τον εχθρό και δεν είχαν εναλλακτική λύση από το να παραμείνουν εκεί όπου βρίσκονταν, αισθανόμενοι χωρίς αμφιβολία ότι το τέλος είχε έλθει. Πάντοτε σκεπτόμαστε αυτούς τους νέους Έλληνες, διότι έχασαν πολλούς άνδρες κατά την εκστρατεία του 1940/1941.
Πριν κατέλθω του βήματος, κυρίες και κύριοι, θα ήθελα ειλικρινά να ευχαριστήσω τον έφεδρο λοχαγό Νίκο Ζερβή και όλους εκείνους που εργάζονται σκληρά για να κρατούν το χώρο αυτό σε άριστη κατάσταση. Επίσης, θα ήθελα να ευχαριστήσω το τμήμα των ελληνικών δυνάμεων και την μπάντα κι εκείνους που ήλθαν από την Κρήτη αφού παρακολούθησαν τις εκδηλώσεις εκεί.
Σε καθέναν λέγω ειλικρινέστατα «ευχαριστώ πάρα πολύ που παρευρεθήκατε σήμερα και με ακούσατε».
Π. ΝΙΚΑΣ: «ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ,
ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ»
Σε χαιρετισμό που απηύθυνε ο Δήμαρχος, ανέφερε τα εξής:
«Εξοχότατε κύριε Τζον Κίτμερ, Πρέσβη της Μεγάλης Βρετανίας
Εξοχότατε κύριε Τζον Γκρίφιν, Πρέσβη της Αυστραλίας
Κύριε Φρανκ Γκιλ, Πρόεδρε της Αδελφότητας των Απομάχων της Ελληνικής Εκστρατείας 1940 – 1941
Μέλη της Αδελφότητας των Απομάχων,
Απόγονοι των Εβραίων Σκαπανέων της Παλαιστίνης,
Κύριε Νίκο Ζερβή,
Κυρία Αντιπεριφερειάρχη,
Κύριοι εκπρόσωποι των Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφαλείας
Κυρίες και κύριοι,
Σας καλωσορίζω στην ιστορική και πάντοτε όμορφη Καλαμάτα, αυτή τη σπουδαία ημέρα μνήμης και στοχασμού για το ηρωικό παρελθόν, για τους ήρωες που πολέμησαν και έδωσαν τη ζωή τους ή την υγεία τους στη Μάχη της Καλαμάτας.
Η Καλαμάτα πάντοτε θα θυμάται αυτή τη σπουδαία μάχη, που δόθηκε για την ελευθερία των λαών, για τα ιδανικά και τις αξίες των ελεύθερων ανθρώπων, για τη δημοκρατία, το δίκαιο και την αξιοπρέπεια.
Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Η Ελλάδα, σε όλες τις κρίσιμες περιόδους για την ανθρωπότητα, επέλεγε πάντοτε τους συμμάχους της με κριτήρια την ελευθερία και το δίκαιο. Και ειλικρινά είμαστε υπερήφανοι για αυτό, ότι, δηλαδή, και στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, τις μεγάλες ανθρωποσφαγές του 20ού αιώνα, είμαστε μαζί με τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία, τις ΗΠΑ, την Αυστραλία, τη Ρωσία και τη Σερβία.
Ιδιαίτερα στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, με την απόκρουση των Ιταλών στην Αλβανία, τις μάχες στα οχυρά Ρούπελ και την Κρήτη, με την εθνική αντίσταση, η πατρίδα μας έδωσε δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, όπως και οι δικές σας πατρίδες, στο βωμό της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
ΑΝΑΓΚΗ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗΣ
ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
Καρπός του μεγάλου Πολέμου υπήρξε η Ευρωπαϊκή Ένωση, έκφραση της ενότητας των ευρωπαϊκών χωρών, η οποία επιβάλλεται συνεχώς να ενδυναμώνεται, προτάσσοντας τις κοινές αξίες και τα ιδανικά μας, τον κοινό πολιτισμό μας.
Κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ στους ηρωικούς νεκρούς της Μάχης της Καλαμάτας, στα εκατομμύρια νεκρούς του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν τους ξεχνούμε. Αγωνιζόμαστε για τις κοινές αξίες και τα ιδανικά μας. Εργαζόμαστε για την ειρήνη και τα δικαιώματα του ανθρώπου.
Ας είναι αιωνία η μνήμη των ηρωικών μας νεκρών!».
ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ
Κατόπιν, ο Πρόεδρος της Αδελφότητας επέδωσε στο Δήμαρχο αναμνηστική πλακέτα, ευχαριστώντας τον για τη συνεχή υποστήριξη του Δήμου Καλαμάτας στη διοργάνωση της τελετής επί δύο και πλέον δεκαετίες.
Ο Δήμαρχος προσέφερε ένα γλυπτό του Παναγιώτη Λαμπρινίδη, που αποτυπώνει τη σφραγίδα της Μεσσηνιακής Συγκλήτου, της πρώτης Κυβέρνησης των επαναστατημένων Ελλήνων το 1821.
«ΘΑ ΤΟΥΣ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ»
Ακολούθως, ο Barry Parkin απήγγειλε από στήθους ορισμένους στίχους, από το ποίημα «Στους πεσόντες...», που έχει γράψει ο Λόρενς (Ρόμπερτ) Μπίνιον [1869 – 1943], που σε μετάφραση του Νίκου Ζερβή στην ελληνική έχουν ως εξής:
«Δεν θα γεράσουν
Όπως θα γεράσουμε εμείς, οι παραλειπόμενοι.
Η ηλικία δεν θα τους κουράσει
Ούτε τα χρόνια θα τους καταδικάσουν
Με τη δύση του ήλιου και το ξημέρωμα
Θα τους θυμόμαστε».
Ακολούθησε η κατάθεση στεφάνων από τους Έλληνες επισήμους, τους Πρέσβεις της Μεγάλης Βρετανίας και της Αυστραλίας, καθώς επίσης και από τους εκπροσώπους των Βρετανών, Αυστραλών και Ισραηλινών.
Κατόπιν, τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή.
Τέλος, ανακρούσθηκαν οι εθνικοί ύμνοι της Αυστραλίας, της Μεγάλης Βρετανίας και της Ελλάδος από τη Δημοτική Φιλαρμονική Καλαμάτας, ενώ τιμές απέδωσε άγημα από το 9ο Σύνταγμα Πεζικού.
Επίσης, τιμές απέδωσε και η φρουρά τελετουργιών της Αυστραλίας.
